Πλημμυρίσαμε ρε. Παναγιά μου! Πλημμυρίσαμε! Πώς θα σωθούμε από τούτο το κακό; Να φύγουμε να πάμε αλλού; Μέχρι το τέλος του αιώνα, λέει, ο πλανήτης δε θα είναι βιώσιμος. Ακούτε; Πρώτα οι λιμοί, η Μαρία η δαιμονισμένη, οι επιδημίες, οι αυτοκτονίες και τώρα οι κυκλώνες. Καταραμένοι κυκλώνες. Περιστρέφονται σα δαιμόνια πάνω από το κεφάλι μου. Και από τα μεγάλα κεφάλια δεν κάνουν εξαιρέσεις. Βρήκα και άλλα γεγονότα για να γκρινιάζω. Για να διαμαρτύρομαι, θαρρείς πως μόνο σε εμένα συμβαίνουν όλα τα δεινά και όχι στους υπόλοιπους. Βλέπεις, όταν όλα πηγαίνουν όμορφα, δεν έχεις τι να πεις. Τι να πεις; To πολύ να γράψεις ένα απαράδεκτο τραγούδι.
4.30 η ώρα έχω να συναντήσω ένα παιδί. Ναι, ναι. Και να του κάνω μάθημα. Και να φοράω χαμόγελο και αισιοδοξία. Και να του λέω «όλα καλά θα πάνε». Ενώ δε θα πάνε. Δηλαδή μπορεί και να πάνε, απλά είναι πολύ πιο σέξι όταν δεν πάνε. Τι δεν καταλαβαίνετε; Aδύνατο να εξηγήσεις κάτι τέτοιο σε ένα παιδί. Φόρα τη μάσκα του ελέφαντα λοιπόν και χόρεψε. Προσποιήσου ότι τα καλύτερα έρχονται, η ζωή είναι μπροστά, και τα νερά στις αποχετεύσεις είναι αυτοσχέδιες μεταμοντέρνες πισίνες. Καλό σχέδιο. Με αυτό το σχέδιο, πείθεις. Γίνεσαι ήρωας του δικού σου παραμυθιού. Πάλι θα με κοιτά αυτό το παιδί περιμένοντας… Για την επόμενή μου λέξη. Γιατί από τη λέξη τη δική μου, εξαρτάται η συνέχεια του. Όντως; Bαρύ.
Πλημμυρίσαμε ρε. Παναγιά μου. Μέχρι το τέλος του αιώνα, λέει, ο πλανήτης δε θα είναι βιώσιμος. Έλα μωρέ, μέχρι τότε προλαβαίνουμε να ζήσουμε, να γεννήσουμε, να κοροϊδευτούμε. Και να αγνοήσουμε παντελώς αυτούς τους γαμάτους θρησκόληπτους παρανοϊκούς τύπους που κρατάνε ταμπέλα «Μετανοήστε» και σε κυνηγάνε στο δρόμο. Δε συμβαίνει στην Ελλάδα, αλλά γίνεται σε όλα τα αμερικάνικα σενάρια. Και είναι γαμάτο και θέλω να το φέρουν κι εδώ. Αναγκάστε τους ρακοσυλλέκτες στην τελική, είναι πολύ σιωπηλοί μέχρι ώρας, πρέπει να αποκτήσουν χαρακτήρα! Αχ, τι ωραία μέρα έχει σήμερα! Δεν έχει; Μωρέ τι με νοιάζει και αν πνίγονται αλλού; Η αλήθεια είναι πως δε με νοιάζει. Φαντάζομαι μόνο πως θα ακυρώνονται σημαντικές Σύνοδοι όπου λαμπερές κυρίες, θα φοράνε τα λαμπερά τους για να κρίνουν τη μοίρα του λαμπερού μου πορτοφολιού.
4.30 η ώρα έχω να συναντήσω ένα παιδί. Ναι, ναι. Και να του κάνω μάθημα. Πάλι θα με περιμένει όλο χαρά. Και άγχος. Άγχος μη δεν είναι διαβασμένο αρκετά. Μη δεν ικανοποιήσει τις προσδοκίες μου. Να κάνει τα πάντα για να το διορθώσει. Γιατί αυτό που έχτισα εγώ εδώ είναι τόσο σπουδαίο που έχει χρέος να το σεβαστεί. Έτσι μας βλέπουν τα παιδιά. Τρέμω τη μέρα που θα μάθουν την αλήθεια. Που θα καταλάβουν ότι η πλημμύρα δεν είναι πια ένα φυσικό φαινόμενο. Και οι λαμπερές κυρίες, τίγκα στη θολούρα. Αχ! Τι ωραία μέρα έχει σήμερα! Είναι τέλεια. Όλα τέλεια είναι.
Τελικά δε ξέρω ποιο είναι μεγαλύτερο ταλέντο. Nα μελετάς τις πραγματικότητες γύρω σου, να τις αντιλαμβάνεσαι και να τις μπλοκάρεις συνειδητά, ή να τις βλέπεις καθαρά και να κατσουφιάζεις όσο πιο επιδεικτικά γίνεται γιατί δεν αντέχεις αλλιώς; Μάλλον κανένα από τα δύο. Γιατί καμία αντίδραση δεν λύνει το αληθινό πρόβλημα. Τις πραγματικότητες. Υπό αυτή την έννοια, επιλέγω το πρώτο για να πάω στο μάθημα. Τις υπόλοιπες ώρες, αφήστε να μην αντέχω. Αντέχω, δεν αντέχω, πάλι θα μπάζει. ΕΥΤ.Μ.
Τhe House of Joy 